Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Ας μιλήσουμε περί θεού...

Σε ένα βιβλίο μου, από εκείνα που δεν υπάρχει περίπτωση να εκδοθούν, γράφω στην εισαγωγή:
«Δυστυχώς υφίσταται μία πραγματικότητα: Ο άνθρωπος ελκύεται από το παράλογο, το υπερβατικό, το υπερβολικό. Εκείνο το οποίο δεν δύναται να αντιληφθή, να εννοήση, να ερμηνεύση. Κατά ένα παράδοξο τρόπο ελκύεται και από τον τρόμο. Ο τρόμος ασκεί επάνω του μια περίεργη επίδραση. Παρ’ ότι φοβάται μη και αυτά που ακούει και βλέπει συμβούν στον ίδιο, δεν χάνει ευκαιρία να γίνη ακροατής η θεατής τους.



Αυτές τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης αντελήφθησαν σωστά και έγκαιρα κάποιοι, οι οποίοι απεφάσισαν και να τις εκμεταλλευθούν. Έτσι προέκυψαν οι δημιουργοί των θεών και κατ’ απολύτως λογική συνέπεια οι θρησκειοπαραγωγοί, οι θρησκείες και τα δόγματα.
Πώς όμως αντιπαλεύει κάποιος μια τέτοια κατάσταση; Πώς μπορεί κάποιος να αντιπαλέψη αυτήν την κατάσταση; Το να επιχειρηματολογή επί του εμφανώς παραλόγου, υπερβατικού και υπερβολικού απεδείχθη ότι δεν είναι αποτελεσματικό. Εξ άλλου το αφύσικο, το παράλογο, το υπερβολικό όχι μόνο δεν κρύπτονται από τους πάσης μορφής θρησκεμπόρους, τουναντίον προβάλλονται με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έμφαση. Συνεπώς;
Σκεφθήκαμε λοιπόν και αποφασίσαμε να τονίσουμε, να εξάρουμε το γελοίον του θέματος. Ο λόγος είναι απλός: Ο άνθρωπος δέχεται ένα θεό ο οποίος λειτουργεί έξω από τα μέτρα της λογικής, ένα θεό τιμωρό, εκδικητικό, ένα θεό ο οποίος έχει τις δικές του αδυναμίες – με μία διαφορά: Ότι δύναται να πραγματώση εκείνα που ο ίδιος ο άνθρωπος θα ήθελε, αλλά για διαφόρους λόγους δεν μπορεί. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Δέχεται και ένα θεό ο οποίος μέσα από τις ρήσεις και πράξεις του αποδεικνύεται ανεπαρκής, ακατάρτιστος και, το σημαντικώτερο, γελοίος; Είναι ένα ερώτημα το οποίο θα απαντηθή, σε κάποιον βαθμό, από τις αντιδράσεις που θα προκληθούν.
Πολλές φορές, είτε λάθος είναι τούτο είτε σωστό, η ουσία δεν έγκειται σε αυτό που λες, αλλά στο πως το λες».